ਅਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਜੁਲਾਈ ਵਿਚ ਪੈਰਿਸ 'ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਉਲੰਪਿਕ ਖੇਡਾਂ ਵਿਚ ਤਰਨਤਾਰਨ ਦੇ ਸੁਖਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਚੋਣ ਹੋਣ ਉਤੇ ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮਹੌਲ ਹੈ। ਦੱਸ ਦੇਈਏ ਕਿ 26 ਸਾਲਾ ਸੁਖਜੀਤ ਸਿੰਘ ਤਰਨਤਾਰਨ ਵਿਚ ਪੈਂਦੇ ਮੀਆਂਵਿੰਡ ਦੇ ਪਿੰਡ ਜਵੰਦਪੁਰ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਜੁਲਾਈ ਵਿੱਚ ਪੈਰਿਸ ਉਲੰਪਿਕ ਖੇਡਾਂ ਲਈ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕੀ ਟੀਮ ਵਿੱਚ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪਿਤਾ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਸ ਵਿਚ
ਸੁਖਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪਿਤਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਖ਼ੁਦ ਹਾਕੀ ਖਿਡਾਰੀ ਸਨ, ਜੋ 25 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲੀਸ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਹੋਏ ਸਨ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਜਲੰਧਰ ਜਾਣਾ ਪਿਆ। ਸੁਖਜੀਤ ਦੇ ਚਾਚਾ ਭੀਤਾ ਸਿੰਘ ਵਾਸੀ ਪਿੰਡ ਜਵੰਦਪੁਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅਜੀਤ ਨੂੰ ਹਾਕੀ ਖੇਡਣ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਸੁਖਜੀਤ ਵੱਲੋਂ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਮਿਹਨਤ ਅੱਜ ਰੰਗ ਲਿਆਈ ਹੈ।
2006 ਵਿੱਚ ਸਟੇਟ ਅਕੈਡਮੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ
ਚਾਚਾ ਭੀਤਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸੁਖਜੀਤ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ 8 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। 2006 ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਹਾਲੀ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਰਾਜ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਹਾਕੀ ਅਕੈਡਮੀ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਦਿਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਸੁਖਜੀਤ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਉਸ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ’ਤੇ ਵੀ ਪਿਆ। ਚਾਚਾ ਭੀਤਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦੋ ਪੁੱਤਰ ਹਨ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਹਾਕੀ ਖਿਡਾਰੀ ਹਨ। ਇੱਕ ਐਸਜੀਪੀਸੀ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਈ ਜਾਂਦੀ ਅਕੈਡਮੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਜਾ ਮੋਹਾਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਕੈਡਮੀ ਵਿੱਚ ਖੇਡਦਾ ਹੈ।
ਸੁਖਜੀਤ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਸਫਲ ਰਹੀ
ਸੁਖਜੀਤ ਦੇ ਚਾਚਾ ਭੀਤਾ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਪਿੰਡ ਜਵੰਦਪੁਰ ਦੇ ਸਰਪੰਚ ਐਸਪੀ ਸਿੰਘ, ਹਾਕੀ ਕੋਚ ਬਲਕਾਰ ਸਿੰਘ ਵਾਸੀ ਪਿੰਡ ਘਸੀਟਪੁਰ, ਸਰਪੰਚ ਦੀਦਾਰ ਸਿੰਘ ਵਾਸੀ ਮੀਆਂਵਿੰਡ ਅਤੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਖਜੀਤ ਸਿੰਘ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੀ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਸਫ਼ਲਤਾ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੇ 8 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹਾਕੀ ਨੂੰ ਅਪਣਾਇਆ ਅਤੇ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ, ਅੱਜ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦਾ ਫਲ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਫਿਲਹਾਲ ਸੁਖਜੀਤ ਬੈਂਗਲੁਰੂ 'ਚ ਲੱਗੇ ਕੈਂਪ 'ਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਸੁਖਜੀਤ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਓਲੰਪਿਕ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਜੇਕਰ ਹਾਕੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਓਲੰਪਿਕ ਵਿੱਚ ਚਮਤਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਮਾਣ ਹੋਵੇਗਾ।
ਸੁਖਜੀਤ ਦੀ ਵ੍ਹੀਲਚੇਅਰ ਤੋਂ ਮੈਦਾਨ ਤੱਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
8 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਹਾਕੀ ਟੀਮ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਸੁਖਜੀਤ ਲਈ 2018 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਦੌਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਸੁਖਜੀਤ ਵ੍ਹੀਲਚੇਅਰ 'ਤੇ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਸੁਖਜੀਤ ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਦੇ ਹਾਕੀ ਕਰੀਅਰ ਦੇ ਅੰਤ ਦਾ ਸੋਗ ਮਨਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਭ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸੁਖਜੀਤ ਦਾ ਕਰੀਅਰ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਚਮਤਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕੁਝ ਸੁਖਜੀਤ ਨਾਲ ਹੋਇਆ।
ਸਮਾਂ 2018 ਦਾ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੁਖਜੀਤ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕੀ ਟੀਮ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਮਰ ਸਿਰਫ਼ 21 ਸਾਲ ਸੀ। ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਅਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰੀ ਕਿ ਸੁਖਜੀਤ ਵ੍ਹੀਲਚੇਅਰ 'ਤੇ ਆ ਗਿਆ। ਭਾਰਤੀ ਟੀਮ ਪ੍ਰੋ ਲੀਗ ਦੌਰਾਨ ਬੈਲਜੀਅਮ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਨਵੇਂ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਸੁਖਜੀਤ ਬਿਮਾਰ ਪੈ ਗਿਆ। ਸੁਖਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਉਤੇ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣਾ ਅਭਿਆਸ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਸੁਖਜੀਤ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਸੁਖਜੀਤ ਨੇ ਇਸ ਨਾਲ ਵੀ ਨਜਿੱਠਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਸੁਖਜੀਤ ਨੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਫਿਜ਼ੀਓ ਤੋਂ ਮਦਦ ਮੰਗੀ। ਫਿਜ਼ੀਓ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਤੋਂ ਸੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਫਿਜ਼ੀਓ ਨੇ ਇੱਕ ਨਾੜ ਦਬਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਸਮੱਸਿਆ ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਗਈ। ਸੁਖਜੀਤ ਦਾ ਸੱਜਾ ਪਾਸਾ ਅਧਰੰਗ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਵ੍ਹੀਲ ਚੇਅਰ 'ਤੇ ਭਾਰਤ ਪਰਤਿਆ ਤਾਂ ਸੋਚਿਆ ਕਰੀਅਰ ਖਤਮ
ਇਕ ਇੰਟਰਵਿਊ 'ਚ ਸੁਖਜੀਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵ੍ਹੀਲ ਚੇਅਰ 'ਤੇ ਭਾਰਤ ਪਰਤਿਆ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਇਆ। ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਕਰੀਅਰ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕੀ ਕੈਂਪ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਹਾਲਤ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਿਸਤਰ ਤੋਂ ਉਠ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਖਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਅਜੀਤ ਹਾਕੀ ਵਿਚ ਇੰਨਾ ਚੰਗਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਵਿਚ ਸਪੋਰਟਸ ਕੋਟੇ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ, ਪਰ ਉਹ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਟੀਮ ਵਿਚ ਜਗ੍ਹਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇੰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸੁਖਜੀਤ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਖਿਡਾਰੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਪਿਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਤੇ ਹੌਸਲੇ ਨੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ
ਸੁਖਜੀਤ ਨੇ ਖੇਡਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਪਰ ਪਿਤਾ ਅਜੀਤ ਲਈ ਹਾਰ ਮੰਨਣਾ ਕੋਈ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸੁਖਜੀਤ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪੈਰਾਂ ਉਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਯਤਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਉਸ ਦੀ ਮਾਲਸ਼ ਕਰਦੇ, ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ। 6 ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਰੰਗ ਲਿਆਈ। ਸੁਖਜੀਤ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਟੀਚਾ ਫਿਰ ਭਾਰਤੀ ਟੀਮ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਹਾਕੀ ਸਟਿੱਕ ਫੜ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਅਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬੁਨਿਆਦੀ ਗੱਲਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਖਾਈਆਂ ਸਨ ਉਹ ਸੁਖਜੀਤ ਲਈ ਕੰਮ ਆਈਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀ ਦੀ ਯਾਦਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਗੁਆਈ।
2019 ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ, ਉਸ ਨੇ ਘਰੇਲੂ ਹਾਕੀ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸੀ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਕੋਵਿਡ ਦਾ ਦੌਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਰ ਸੁਖਜੀਤ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਰੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਮੁੜ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਅੱਜ ਉਸ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਰੰਗ ਲਿਆਈ ਹੈ ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਪੈਰਿਸ ਉਲੰਪਿਕ ਵਿਚ ਖੇਡਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗਾ।